صدا كيفيتي است كه صوت قوي را از ضعيف متمايز مي‌كند. صداها را مي‌توان به دو دسته تقسيم كرد: زير (مانند صداي كودك و زن، صداي گنجشك، سوت و..)
بم (مانند صداي مرد، صداي تبل ، صداي بوق كاميون و..)
از نظر علمي صداي انسان را به 6 دسته تقسيم مي‌كنند: صداي زن: سُپرانو (صداي زير)، مِتسوسُپرانو (صداي متوسط) ، آلتو يا كُنترآلتو (صداي بَم)
صداي مرد: تِنُور (صداي زير)، باريتون (صداي متوسط) ، باس (صداي بَم)
براي نشان دادن صداها در موسيقي از نت استفاده مي‌كنند.
براي نشان دادن صداها در موسيقي از نت استفاده مي‌كنند.
نغمه واژه‌ي ايراني براي كلمه‌ي نت يا note مي‌باشد.
در موسيقي ايراني قديم از حروف ابجد براي نغمات استفاده شده است.
امروزه در همه‌ي دنيا از نغمه‌نگاري اروپايي استفاده مي‌شود:
امروزه در همه‌ي دنيا از نغمه‌نگاري اروپايي استفاده مي‌شود:هر دور كامل دايره كه شامل 8 نت مي‌باشد را يك اكتاو گويند.
اكتاو (Octave) كه بصورت يوناني octa نوشته مي‌شود
و به معني 8 است.
مشخصات صداها:
بسامد، شدت، كشش، و طنين (رنگ)
بسامد: يا فركانس تعداد ارتعاشات يك جسم
(در اينجا سيم) در ثانيه است. (واحد سنجش Hz است)
شدت: كيفيتي است كه صداي بلند را از كوتاه متمايز مي‌كند.
كشش: يا ديرند ، كيفيتي است كه صداي طولاني را از كوتاه
متمايز مي‌كند.
طنين: كيفيتي است كه صداي سنتور را از تار يا سه‌تار متمايز مي‌كند (دو ساز مختلف).
ديگر تعاريف:
زير و بمي نغمه (Pitch): اختلاف بسامد بين هر صدا زير و بمي نت‌ها را بوجود مي‌آورد.
فاصله (بُعد): اختلاف زير و بمي را فاصله گويند. (بين نت زير و بم فاصله‌اي هست).
ديگر علائم كمكي در نغمه‌نگاري:
خطوط حامل: 5 خط حامل نت‌ها را روي خود حمل مي‌كنند.
كليد (key, Clef): علامتي است كه سمت چپ حامل قرار دارد و نام و موقعيت صداي نت‌ها را تعين مي‌كند.
كليد سل معمول‌ترين كليد‌هاست و در سنتور و موسيقي ايران نيز بيشتر از آن استفاده مي‌شود.با كليد سُل نتي كه بر روي خط دوم قرار دارد سُل خوانده مي‌شود و بقيه نت‌ها نسبت به آن شناخته مي‌شوند.